በመጀመሪያ እግዜር ብቻውን ነበር። ብቸኝ ት ሰለቸው። ብቸኝነት ሰለቸውና ዓለምን ፈጠረ። የፈጠረውን አይቶ ደስ አላለውም፣ ሰለቸው እንጂ። የሰለቸውን ዓለም ትቶ ሌላ አዲስ ነገር ፍለጋ ሄደ። ዓለምም ከዛን ወዲህ መሰልቸት ወለል ላይ ሆና የአምላኳን መምጣት በጥፍሯ ቆማ ትጠብቃለች። እኔ የዓለም አካልማንበብ ይቀጥሉ…

ባትሄጂ ኖሮ፣ ብትሆኝ ከኔ እቅፍ እዚህ ከፃፍኩት ላይ፣አንድም መስመር አልፅፍ፡፡ አቤት ባትሄጂ! ግን አንቺ አልቆምሽም መጓዝ አልደከምሽም፡፡ ይሄዋ፡- ከሄድሽ በኋላ ዐይኔም አይታየው፣ ጆሮዬም አይሰማ ልቤም ደም የሚረጭ፣ ባንቺ ስለደማ፡፡ አንቺ በመሄድሽ፤ ያለህይወት በህይወት ተነጥላኝ ነብሴ፣ ያው አለሁ ሙት ሆኜ፣ ለሰዉምማንበብ ይቀጥሉ…

ፈሪ ነኝ! ሞዴል ፈርቶ አደር! ውሃ ውስጥ ሆኜ የሚያልበኝ። በርግጥ ውሃው “ፍል ውሃ” ከሆነ ማንም ሊያልበው ይችላል። እኔ ግን አጥንት በሚቆረጥም ውሃ ውስጥም ያልበኛል። መፅሀፉ፣ “የጥበብ ሁሉ መጀመሪያ እግዚአብሔርን መፍራት ነው” ይላል። እኔ ግን “የጥበብ ሁሉ መጀመሪያ፣ መጨረሻውም ሁሉንም መፍራትማንበብ ይቀጥሉ…

የኛ ሰው ሆዱን በጣም በመውደዱ የሚወደውን ሰው እንክዋ ሲያቆላምጥ “ሆዴ” ብሎ ነው:: ግፋ ካለ “ማሬ” ቢል ነው:: ማርም የሚበላ ነው; ሆድም ምግብ ከታች ነው:: ምሳሌዎቹ እራሱ በሆድ ዙሪያ ድክ ድክ የሚሉ ናቸው:: -የወፍ ወንዱን የሰው ሆዱን አያውቁም! -ሆድ ያባውን ብቅልማንበብ ይቀጥሉ…

ጨዋታው ፈረሰ ዳቦው ተቆረሰ የሚል ተረት ይዘን በባዶ ሆዳችን ጨዋታ ማፍረስ ነው-ትልቁ ትልማችን የዳቦ መቆረስ በጨዋታ መፍረስ ታጅቦ ከመጣ ደህና ሁን ጨዋታ-ከሀገራችን ውጣ! ሆዷን በመብሰክሰክ ለሞላች እቺ ሀገር ከጨዋታው ሳይሆን ዳቦው ነው ቁምነገር ይህንን በማመን… ስንት ዓይነት ጨዋታ ግብ እንደናፈቀማንበብ ይቀጥሉ…

ክፈት ጌታው ክፈት ደብድበን, ወጋግረን, ሰብረነው ሳንዘልቅ; ክፈት በለው በሩን- ክፈት በሩን ልቀቅ:: ሕዝቡን ዘግተውበት; ነስተውት ማለፊያ ንገረው ለጌታህ እዚህ ያለውን ግፊያ! በክፋት ተገፍቶ የዘጋውን ሳንቃ ጥበቃችን ሳትመሽ ትዕግስታችን ጠልቃ ክፈት በለው በሩን, ክፈት በሩን ክፈት! ይህ ምስኪን ሕዝባችን; ልቡንማንበብ ይቀጥሉ…

(ፓለቲካ ልጅነቴ ውስጥ ስትዞር አገኘኋት) ከመረገዜ በፊት እናትና አባቴ የባልና ሚስት ሙያቸውን እየሰሩ ሳለ አባቴ እናቴን፤ “እስቲ አንድ ስንወጣ ስንገባ ሰፈሩም እኛም የምንደበድበው ልጅ እንውለድ…?” ያላት ይመስለኛል። እናቴም ከአፉ ቀበል አድርጋ፤ “በአንድ አፍ! እኔም እኮ አንዳንዴ ቤቱ በአስፈሪ ፀጥታ ሲዋጥማንበብ ይቀጥሉ…

“ ያስለቅሳል እንጂ ይህስ አያሳቅም ግንድ ተደግፎ ዝንጀሮ ጫት ሲቅም” (አማርኛ እንዳበጁሽ አትበጂም) እህህ…..ኡህህ…..ውይይ….. አማርኛ ተኝታ ታቃስታለች። የሀገር ውስጥ እና የዓለም ትልልቅ ቋንቋዎች በዙሪያዋ ተሰብስበዋል። ጥቂት የቋንቋ ምሁራንም አሉ። “ኡውይይ…. ኸረ አልቻልኩም፣ ቆረጣጥሞ ሊገለኝ ነው!” “ አይዞሽ…. አይዞሽ… እኛም እኮማንበብ ይቀጥሉ…

ምን ዓይነት ዘመን ነው፣ የዘመን ጉንድሽድሽ ባንዳ እያከበረ፣ ጀግናን የሚያንቋሽሽ? ኸረ መን ዘመን ነው፣ የዘመን ቅራሪ ኮብል የሚያስጠርብ የጊዜያችን ዲግሪ ምን ዓይነት ዘመን ነው፣ የዘመን እግረኛ ስደት የሆነበት ብቸኛው መዳኛ ምን ዓይነት፣ ምን ዓይነት ምን ዓይነት ዘመን ነው፣ ዘመንን ለመስደብማንበብ ይቀጥሉ…